La mêlta de canêl !

Is butèva a mòl int e canêl
cun l’acva êlta fén e capêl
par tirê só dla tëra bôna
e s-ciafêla indô la bşógna.

A instichêmia che palunzël
ch’u s inlachêva int e canêl
e par instichêl incôr pió zó
a sprufundêmia sèmpar ad pió

e par dagl’ôri , in chi rivêl
şgubênd, schêlz e sénza stivêl,
tirênd só cla lëca spiómba
alzênd nénc e livël dla tómba.

S’u t tuchêva un dè Gigiôn
u t fasêva caschê i marôn
fasênd’s dal duri patërneli
ch’agl’era pruvēbieli.

Cvând ch’andêmia da Taracôn
a zugêmia sémpar a marafôn
ló, cun la spagnulèta in bóca
e nô scarzênd a in fasêmia póca.

Mó turnênd a scórar de canêl:
un’s vargugnêva che salinêr
che par chi du suld ad pêgha,
ló, us druvêva nénc par drêga

E. ad Bartoz